تثبيت و تداوم

نمي دانم چه بگويم ، مينويسم
وقتي خودكار رنگ نمي دهد گريه ام مي گيرد
وقتي اشك در نمي آيد خنده ام مي گيرد
و وقتي دليل خنده ام را نمي دانم ... !؟
چرا بين اين همه آدم كه بر هم رسوب كرده اند
من شاعر شده ام ... ...

عباس نيكزاد
كارشناسي ناپيوسته كامپيوتر – ترم 2

**********

احوال شاعر
شاعر کسی باشد که قلبش پر ز درد است
رنگ رخش از سوز دل مایل به زرد است
احساس شاعر برتری بر عقل دارد
او واژگان خویش را از قلب آرد
روشن کند راه و بسوزد خود چو شمعی
تنها شود وقتی بماند بین جمعی
اهل شب است و تا دم صبح است بیدار
مستان عاشق را به شعری سازد هشیار
با خویشتن همواره خلوت می نماید
گاهی زغم گاهی ز شادی می سراید
او حرف دل را با زبان شعر گوید
معشوق خود گاهی درون شعر جوید
گم گشته اش را تا دم مرگش بخواند
چشم انتظارش تا دم آخر بماند
شاید بیاید آخر از ره یار دیرین
بستاند از روی لبش یک بوسه شیرین
شاید بیاید گیرد او در دست دستش
بهر وصالش می دهد او بود و هستش
اما نه معشوقی که تو در ذهن داری
معشوق شاعر صاحب عصر است آری
یک شاعر اول قدر خود باید بداند
اندر ره معشوق تا آخر بماند
قلبش ز بغض و کینه ها عاری نماید
بهر ظهور عشق خود کاری نماید
معشوق عاشق را ببیند گر چه دور است
عاشق نخواهد دید با چشمی که کور است
منظورم از کوری همان بار گناه است
دلهای تنگ و پاکمان آری سیاه است
ما مدعی های به ظاهر عاشق هستیم
ما بی کسی اش دیده و اما نشستیم
ما را کجا او یاور خود می شمارد ؟
او که درون قلبمان جایی ندارد
هر روز یک شاعر از این اندوه سوزد
چشمان خیسش را به راه او بدوزد
گویی زمینی نیست گر چه در زمین است
هر کس که اهل شعر باشد اینچنین است
معشوق می آید و دستانش بگیرد
وقتی که یک شاعر بخواهد تا بمیرد

وحيد مصلحي
كارشناسي ناپيوسته كامپيوتر – ترم 2