کار از تعجب گذشته است . هرچه آرشیو وبلاگ را زیر و رو می کنم می بینم همین دو هفته ی گذشته، پست هایی داشتم که به مراتب برایشان هم وقت بیشتری صرف کرده بودم و هم حرفی در لا به لایشان پنهان ، تا بشود نامشان را بگذارم نوشته!! اما گذر های سر سری و گاه هم پر از لطف خواننده گان، بی هیچ عکس العمل خاصی از روز کلمات عبور کرد. اما امروز. این پست. این پست خالی. این پست فکاهی که صرف جالب بودن سوژه، ترغیب به نوشتنم کرد، ناگهان آمار بازدید وبلاگ را سه برابر افزایش می دهد .این جهش، خبر از تبلیغ و لینک های تو در تو و پیشنهاد دادن این پست به دیگری برای خواندن دارد و بس. آن چیزی که از آن سر در نمی آوردم سلیقه ی جمعی اهالی وبلاگستان است که گویی خستگی سینمایی و ترانه و شعر، در ادبیات وبلاگستان بیمار هم رسوخ کرده. حالا دارد باورم میشود خستگی بر ما چیره شده. خسته شده ایم حتی از خواندن. از جدی بودن. از حرف زدن. ما خسته میشویم از تماشای سینمای بهرام بیضایی، میرویم و چارچنگولی می بینیم. همه را هم دعوت می کنیم. موزیک ها که دیگر اصلا نیاز به مثال ندارد. در ادبیات این روزها، گوگل ریدر برایمان تنها مرکز رسمی خواندن است. هرچه کوتاه تر و کلمات و شوخی های بی پرواتر و رکیک تر در آن بیشتر؛ لایک بیشتر، انتشار و شِیر بیشتر!! پست آخر وبلاگ من، نمود عینی این حرف است که ما نه تنها رو به بهبود نیستیم، که روز به روز خنده دار تر می شویم