این سومین باریست که علی رغم میل باطنی و باور درونی، از نام کاربری اختصاص داده شده به خودم استفاده میکنم.

خیلی نگذشته از آخرین دوشنبه ای که با هم گذراندیم. چند دقیقه ی آخر خوب در خاطرم هست. به پیشنهاد خانم پایدار، قرار بر این شد که هرکدام یک جمله برای انجمن ِ تمام شده بنویسیم. و باز هم خوب خاطرم هست، همه از آن گفتیم که دلتنگ خواهیم شد

و شدیم انگار

این صفحه ی خاک خورده، گواه ِ خوبی برای تایید آنهمه دلتنگی ِ آن روز ِ ماست!!!
نمیدانم چه می شود گفت . اصلا چیزی می شود گفت. یک نگاه کوتاه به این صفحه نشان از خاک خوردگی ِ آن در پشت ِ بی توجهی دارد? درست است که دیدارها تمام شده، نشستن پشت صندلی های پر از سر و صدا و آن کلاس گوشه ی سالن و پر از صدای کامیون تمام شده، نقد ها و خنده ها و گاهی هم تکه پراکنی ها تمام شده اما قرار به زنده ماندن این صفحه بود. خیلی بر مدار ِ انصاف نیست انجمنی که دوستدارانی مثل جناب محمدی داشت که علی رغم برنامه های کلاسی، باز هم حضور پیدا میکرد، این روزها صفحه اش را خاک گرفته و متروک ببینیم

همین